Պահապան հրեշտակը փրկեց նորածնի կյանքը այն ժամանակ, երբ մայրը փոքրիկին թողեց ձմռան ցրտին և գնաց.
— Ողջույն: Խնդրում եմ հեռախոսը մի կախիր:
-Ի՞նչ ես ուզում: Ես ժամանակ չունեմ քեզ հետ խոսելու, արի ավելի արագ:
-Ես այսօր բժշկի մոտ էի
-Եվ ի՞նչ ասաց նա:
-Հղիությունս հաստատվել է, արդեն 4-րդ ամսին է:
-Իսկ ես ինչով կարող եմ քեզ օգնել: Ես խնդիրներ չեմ ուզում, ազատվիր երեխայից:
-Ասացին՝ արդեն ուշ է: Ինչ պետք է անեմ:
Մոռացիր հեռախոսիս համարը:
-Ի՞նչպես մոռանամ: Ալո, ալո….
Անցավ երեք ամիս.
-Ողջույն փոքրիկ,-պատասխանը՝ ողջույն, ո՞վ ես դու
-Ես քո պահապան հրեշտակն եմ
-Իսկ ումից պետք է ինձ պաշտպանես: Ես այստեղ եմ, ոչ մի տեղ չեմ փախչելու:
-Դու շատ ծիծաղելի ես: Ի՞նչպես ես այստեղ ապրում:
-Ես շատ լավ, իսկ մայրիկս ամեն օր լացում է՞
-Փոքրիկ մի անհանգստացիր, մեծերը միշտ ինչ-որ բանից դժգոհ են: Ավելի լավ է դու երկար քնի, ուժ հավաքիր, դրանք քեզ դեռ շատ են անհրաժեշտ լինելու:
-Իսկ դու տեսե՞լ ես իմ մայրիկին, ինչպիսի՞ն է նա:
-Իհարկե, ես միշտ քո կողքին եմ, քո մայրիկը շատ գեղեցիկ և երիտասարդ է:
Անցավ ևս երեք ամիս
-Հրեշտակ դու այստե՞ղ ես
-Իհարկե, այստեղ եմ:
-Այսօր ինչ-որ մայրիկը շատ վատ է, ամբողջ օրը լացում և վիճում է ինքն իր հետ:
-Իսկ դու ուշադրություն մի դարձրու: դեռ պատրաստ ե՞ս սպիտակ լույսը տեսնելու:
-Կարծես արդեն պատրաստ է, բայց վախենում եմ, հանրավոր է մայրիկն ավելի ուժեղ տխրի, երբ ինձ տեսնի:
-Ինչ ես ասում, նա անպայման ուրախանալու է. ինչպես կարելի է չսիրել այնպիսի փոքրիկի, ինչպիսին դու ես:
-Հրեշտակ այդտեղ ինչպե՞ս է, ի:նչ կա փորիկից դուրս:
-Այստեղ հիմա ձմեռ է: Շուր բոլորը ձյուն է, շուտով դու ինքնդ դա կտեսնես:
-Հրեշտակ, ես պատրաստ եմ տեսնել
-Արի փոքրիկ, ես քեզ սպասում եմ:
-Հրեշտակ ինձ համար դժվար է ու ցավոտ:
_Օյ, մայրիկ ինչպես է ցավում, օգնեք ինչ-որ մեկդ, օգնեք ցավում է….
Փոքրիկը շատ արագ ծնվեց առանց որևէ մեկի օգնության: Հանրավոր է փոքրիկը վախենում էր մայրիկին ցավ պատճառեր: Անցավ մեկ օր:
-Տղաս, ինձանից չնեղանաս: Հիմա այնպիսի ժամանակներ են, ես մենակ չեմ: Ո՞ւր կարող եմ գնալ քեզ հետ: Իմ ամբողջ կյանքը դեռ առջևում է: Իսկ քեզ համար միևնույն է, ուղղակի կքնես ու վերջ…
-Հրեշտակ ո՞ւր գնաց մայրս:
-Չգիտեմ, բայց մի անհանգստացիր, նա հիամ կվերադառնա:
Հրեշտակ իսկ ինչո՞ւ է այդպիսին քո ձայնը, ինչ է լացո՞ւմ ես, հրեշտակ շտապեցրու մայրիկիս, թե չէ այստեղ կմրսեմ, շատ ցուրտ է…
-Ոչ փոքրիկ, ես չեմ լացում, ես հիմա նրան կբերեմ, իսկ դու մի քնիր, ուժեղ լաց եղիր:
-Ոչ հերշտակ, ես չեմ պատրաստվում լացել, մայրիկն ինձ ասել է չլացեմ…
Այդ պահին մոտակայքում ամուսիններ էին վիճում:
-Ես չեմ հասկանում ո՞ւր ես պատրաստվում գնալ: Դրսում արդեն շատ մութ է: Դու արդեն անտանելի ես դարձել այդ հիվանդանոցից հետո: Սիրելիս, մենք մենակ չենաք այս աշխարհում, ովքեր տառապում են անպտղությամբ, այդպես էլ է հնարավոր ապրել:
-Ես քեզ խնդրում եմ, հագնվիր և գնանք,- ու՞ր,- ես չգիտեմ՝ ուր: Ուղղակի զգում եմ, որ ես պետք է ինչ-որ տեղ գնամ, վստահիր ինձ խնդրում եմ…
-Լավ, վերջին անգամ:
-Չես հավատում, բայց ինչ-որ մեկը կարծես իմ ձեռքից բռնած ուղղորդում է ուր գնամ:
-Դու ինձ վախեցնում ես, խոստովանիր որ վաղն ամբողջ օրը կպառկես, իսկ ես կկանչեմ քո բժշկին:
-Լսում ե՞ս, ինչ-որ մեկը լացում է…
-Այո, այն կողմից, փոքրիկ երեխայի լացի ձայն է.
-Փոքրիկ լացիր, քո մայրիկը շփոթվել է, բայց հիմա կգտնի քեզ:
-Հրեշտակ իսկ ո՞ւր էիր դու, ինձ համար շատ ցուրտ է:
-Ես գնացել էի քո մայրիկի հետևից, նա արդեն քեզ մոտ է:
-Օյ, նա իսկապես երեխա է, նա շատ է մրսել, շուտ գանք տուն, Սիրելի Աստվածը մեզ երեխա պարգևեց:
-Հրեշտակ, իմ մայրիկի ձայնը փոխվել է
-Փոքրիկ, սովորին, նա է քո իսկական ՄԱՅՐԸ…
