Ես, ամուսնս, երեխաս և հայրիկս ապրում ենք նույն բնակարանում: Մորս մահից հետո ես ու ամուսինս խնդրեցիինք նրան տեղափոխվել մեզ մոտ: Վերջերս նա տուն եկավ մի թափառաշրջիկ «բոմժ» ի հետ: Ես կարծեցի, որ երևի նրան հագուստ և ուտելիք կտա ու կճանապարհի: Սակայն հայրս հայտարարեց, որ նա մեզ հետ է ապրելու և եթե նրան չընունենք, ինքն էլ նրա հետ կգնա տանից:
Ես զայրույթից տեղս չէի գտնում, մեղավոր աչքերով նայում էի ամուսնուս: Բայց ամուսինս ինձ հանգստացրեց, ասելով, որ իմ հայրը երբեք չմտածված ու սխալ քայլ չի արել, և ասաց, որ համոզված է, որ լուրջ դրապատճառ է ունեցել նման կերպ վարվելու համար:
Որոշ ժամանակ անց, ես հասկացա, որ ամուսինս արդարամիտ էր: Պարզվեց, որ այդ թափառաշրջիկը շատ համեստ ու բարի մարդ էր, նա ոչ ոքի անհանգստություն չէր պատճառում, անընդհատ կարդում էր, մեր թույլտվությամբ սկսեց մեր աղջկա հետ տնային առաջադրանքները կատարել: Ես լսում էի, թե նա ինչպես էր թեման բացատրում ու զարմանում էի, թե որքան բազմակողմանի զարգացած մարդ է նա: Մեկ ամիս անց աղջկաս գնահատականները կտրուկ բարձրացան, երկու շաբաթ անց նա աշխատանք գտավ:
Մի օր թեյի սեղանի շուրջ նա անկեղծացավ: Նա համալսարանի նախկին դասախոս է: 4 տարի առաջ նրա կինն ու երեխաները ավտովթարի զոհ էին դարձել և վշտին չդինմանալով նա սկսել էր խմել, կորցրել էր ամեն ինչ, նաև ապրելու ցանկությունը և թափառաշրջիկ էր դարձել: Բայց մեր ուշադրությունն ու հոգատարությունը նրան վերադարձրին ապրելու ցանկությունը:
Ախ հայր իմ, որքան բարի ու իմաստուն մարդ ես դու, ուզում եմ քեզ նման լինել:
